PAPA MIJN TROMBONE
Is ook de vader
van het kind
dat hij nooit is geweest: dat verrast hem
is ook de vader
van het kind
die hij nooit heeft verwekt: dat verwart hem
is ook de vader
van het kind
dat hij heeft gemaakt: dat verwarmt hem
is ook de vader
van het kind
dat hij niet opvoedt: dat bedroeft hem
is niet de vader
van de vrouw die klaar
is met hem: dat smoort passie
Vader is een grote vlieg een piloot
Schrijft brieven een gevonden pop
het is gewoon Dik Trom een snijboon
hij is papa mijn trombone
Opladen en uitblazen
Het beeld is een zonneceltafel met usb en gevulde lectuurbak.
Doel off-line genieten van gedichten in het bijenhotel aan de Linge aan de zonnetafel terwijl de smarphone oplaadt.
Lezen/lenen en zelf maken vanwege Pinokkio en Vaderdag op 20 juni: liggend in het gras.
Als de tafel er staat, ben ik zelf als praatpaal of stiltemoment, noem het suppoost in de expo in de Heemtuin.
Elke dag tussen 16.00 en 7 uur.
BIJENHOTEL ZZZZOEMMMM
Nini Salet: poëzie samen met Thomas Polimé: honing, Margriet Fuijkschot: messagelights, Joop Bosch: foto’s, S. Bontje, Celia de Vries: tekeningen 2021.
Wie in de natuur balans vindt, vliegt achteruit als een kolibrie. De vraag aan de natuur om vleugels, kan beter gesteld worden aan een plastisch chirurg. Een racefiets met vleugels is een vraag voor de sportcoach. Val daarmee de natuur niet lastig. De dichter Kopland schuurt TEGEN HET KRAKENDE HEK schrijvend in het kippenhok. Het schapenhek in de Heemtuin kraakt. Hetzelfde geldt voor het bijenhotel, het zoemt. Choreografen en dansers houden van de wildernis, schrijft Pina Bausch in haar memoires: de Heemtuin, een paradijs. In het Bijenhotel hangen tien gedichten.
Op de paden lopen hondenliefhebbers. Dagelijkse bezoekers van de Heemtuin. Zij laten de hond uit door weer en wind. De honden-uitlaters zijn vertrouwd met ongeplaveide wegen. De kunstenaars van Ode aan de Linge maken een patroon in het gras; pakken uit met beelden in de struiken en in het riet. De vaste bezoekers en omwonenden van de Heemtuin vragen aan de schapen: wil je naar die rare vogels blaffen, als ze te dicht bij komen? Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn, zingt Boudewijn de Groot. Betekent dit dat de kunstenaar thuis mogen blijven, verbannen uit de Heemtuin? Kunstenaars leren van de schapen ruimte geven en nemen. Ruimte en tijd van 24 met tot 20 juni: Ode aan de Linge 2021.
Op 23 mei in de Heemtuin kwispelt de hond, verrast door de beelden in de poel. Naast de schildpad staan knotwilgen van papier. In het gras of in het glas weerkaatst het eigen spiegelbeeld. Reflectie staat erbij voor het baasje. De jonge eigenaar glundert: Hongaars, opgehaald in Duitsland. Zo is het vergaan. Die gelijkenis natuur en mens is herkenbaar uitvergroot door beelden. De natuur, is een kwestie van hoge nood en honger, van brood en spelen.
Wat Josh mij vertelt: van de Heemtuin een hindernissenbaan maken? Blijf thuiswerken! De Heemtuin is een work-out: laveren tussen mieren, teken, bijen en ander gespuis. Meteen duidelijk wie hier de baas speelt? Vertel het de moestuinders of fruittelers. De baas in de natuur … dat zijn wij, zij, wij enz. Zoals een kolibrie hard werkt om stil te staan, werkt de danser aan de voorstelling, de schrijver aan het gedicht. Tegen het krakende hek, Kopland, 1972, laat sporen na in het gras. In het Bijenhotel aan de Linge is dat te zien aan tien geïllustreerde gedichten.
In covid tijden de natuur onder druk gezet, een uitvlucht voor te weinig lucht. Kuilen en holen egaliseren betekent voor dieren dat de foerage stagneert. Leven is luisteren naar de groene specht. Het is de echo van de stem van Sophie, de moeder van het Trichtse Voetpad destijds: we hebben hoge bomen nodig… Dode en levende bomen zoals nu in de Heemtuin. Het geluid van Dirk de Wachter in zijn boek: De kunst van het ongelukkig zijn. Geluk en voor de rest gewoon hard werken. Kuikens bewaken in mei, zien we aan ganzen die hun kroost leren gras eten. Zwemmers en vissers weten het allang: geven en nemen. Vaste bezoekers van de Heemtuin kijken met een natuurlijke blik naar het werk van kunstenaars. Genieten of kwispelen bij papieren bomen, krakende hekken, installaties die bomen verbinden door een skyline. Geliebt sein wollen ist bestimmt der Motor, aldus Pina Bausch. We zien het terug in de Heemtuin: een beeld vernield, door een enkeling in de vernieling?
Wie wat vindt, heeft slecht gezocht, zegt Kopland in 1972. Het is hard werken om stil te staan, zegt de kolibrie. Deze wijsheid stuurt natuur en mensen met een luisterend oor in het riet. Een wijsheid groter dan de capaciteit van de spreekkamer. Bevestigt Dirk de Wachter met zijn intellectueel erfgoed en ervaring. Geluk is geluk, is een tref. Kunstenaars maken een voorstelling, waarbij het goed lachen is als dichter: het is een kwestie van even stil staan bij een gedicht.
Het boekje met geïllustreerde gedichten is gratis verkrijgbaar via nscm@bostael.nl.